Querida:
Pasado un tempo dende que te deixei, decateime que te quería. Supoño que iso lle acontecerá a moitos que coma eu,a tenor de dispares circunstancias,decidiron separarse de ti. Se que o teu día a día, tra-la nosa ruptura, non cambiou moito,tal vez porque sempre haberá outros que encherán o meu espazo baleiro, tal vez porque nunca fun unha peza esencial da engrenaxe da túa vida. Agora se que ti se fuches importante na engrenaxe da miña.
A distancia e o tempo esvaeceron a túa imaxe nos meus recordos. Ás veces pecho forte os ollos para verte en fogonazos,e rozo a túa esencia co pincel da miña memoria. Outras, te me apareces,o alguén me fala de ti,ésas son as miñas visións máis nítidas. Entón escoito as palabras doces do túa voz,que case cantábasme e que ás veces me confundían coas súas ambigüidades, realmente sementabas a dúbida en mi,contestándome con preguntas.
Recordo esa beleza gris de cara triste e aspecto misterioso,que dábache un atractivo equilibrio entre o entrañable e o tierno,¿Sigues tendo os ollos tan verdes?,¿e o pelo?,o imaxino revolto cual ramas dun teixo ben salvaxe. Encántame o teu vestido branco con esa franxa celeste coa que namoraches a tantos.
Ti estiveches sempre:Cando caín por primeira da bicicleta,cuando arrancaba mexillóns das rocas,cuando a auga era tan salgada e tan fría, cando adoitaba esconderme nos arboredas de carballos e bidueiros. Aínda que eu non estea, ti nunca estarás sola,son tantos os que te quieren.Quizáis un día volva e me funda contigo nunha abrazo que para min será eterno. E bicarei os teus labios para sempre.
No hay comentarios:
Publicar un comentario